Dietrich
Goß

Gedenkseite für Dietrich Goß

Dietrich Goß wurde am 06. Oktober 1942 in Stettin geboren und starb am 28. Februar 2013 mit 70 Jahren in Berlin

Er ist die gütigste Seele, die ich mir vorstellen kann - ehrlich, zuverlässig, treu, liebevoll, menschlich.
Ich kenne ihn bereits seit 26 Jahren als hilfsbereiten und integren Nachbarn, der sich umsichtig um seine kranke Frau kümmerte. Er war mir aufgefallen, weil er einer der wenigen Menschen war, die auf der Straße aufrecht gingen (es war noch DDR). Er war der einzige Nachbar, der mir half, als 1989 eine Frau aus seinem Haus wegen versuchter Republikflucht verhaftet wurde und ich ihre Kinder zu mir nahm.
Nachdem seine Frau gestorben war kam er auf mich zu, das war 2002. Zu dieser Zeit zog er mit Sack und Pack und Hund in den Garten. Von der Stadt hatte er die Nase voll. Seitdem sind wir ein Paar. Wir wohnten zwar nie ganz zusammen, aber teilten alles. Es paßte alles. Er war ein ruhiger Mensch, ich das ganze Gegenteil. Aber wir ergänzten uns damit. Es war die harmonischste Beziehung, die ich mir vorstellen kann. Er war, ist und wird sein - mein Soulmate.

Im ständigen Einsatz für andere Menschen haben wir unseren Blick auf uns selbst vergessen...
Im Oktober 2012 riß uns sein Autounfall zurück auf uns selbst ... Ursache war ein Oedem infolge von Hirnmetastasen eines sehr aggressiven Krebses unbekannter Herkunft. Wir bekamen noch eine paar "geborgte" Monate. Ich habe die Fotos der letzten Zeit in Absprache mit ihm hochgeladen. Wir wollen nichts im Verborgenen lassen. Viel zu sehr haben die Menschen das Sterben und den Tod ins Abseits gedrängt.
Bis zuletzt war er ein Kämpfer. Er hing am Leben, wollte noch nicht sterben. Wir hatten noch viel vor. Den kleinen Löwen, der ihn zum Kämpfen seit Oktober immer begleitete, hielt er noch im Tod fest in seiner rechten Hand. Und was wohl sehr wichtig war - ich war immer da, er war nie alleine.
Jetzt gähnt eine Leere an der Stelle, an der er bei mir stand. Die Tiere suchen ihn auch. Er fehlt überall. Er bleibt unersetzbar und unvergessen und ein wichtigster Teil meines Lebens.

Danke für alles!!! Ich weiß, daß wir uns wiederbegegnen werden ... Bis dahin verlier mich bloß nicht aus den Augen! Ich liebe Dich endlos!

***********************

Dietrich Goss was born at October 6th 1942 in Szczecin and died on February 28, 2013 with 70 years in Berlin

He is the most greatest soul I can imagine - honestly, reliably, faithfully, lovingly, humanely.
I have known him for 26 years as a helpfully, empathic and nice neighbor, who cared lovingliy and prudently for his sick wife. I have noticed him, because he was one of the few people who went straight through the streets (it was still GDR). He was the only neighbor who helped me, when in 1989 a woman from his house was arrested for attempted "republic flight" and I took her children to me.
After his wife died, he came up to me, that was 2002. At that time he moved with bag and baggage and dog into his garden. He was fed up with the city. Since this time we are a couple. We never lived together, but shared everything. He was a quiet person, I the whole opposite. But we complemented each other. It was the most harmonious relationship I can imagine… He was/is/will be my soalmate.

By constantly engaging with other people we have forgotten to look at ourselves...
In October 2012 his car accident tore us back on ourselves.The cause was a brain swelling due to brain metastasis of a very aggressive cancer of unknown origin. We got a few more "borrowed" months. I have uploaded the photos of the last time still in consultation with him. We did not want to hide anything. People have pushed aside death and dying too much. And yet it belongs to us as well as birth.
Until the last breath he wanted to fight. He loved life, he didnt want to die yet. We still had a lot to do. The little lion, who always accompanied him through the illness, he still held firmly in his right hand in his death. And what was most important - I was always there, he was never alone.
Now yawns an emptiness at the point where he stood with me. The animals are looking for him too. He is missing everywhere. He remains irreplaceable and unforgotten and a most important part of my life.

Thank You for everything!!! I know, that we will meet again... Until then, please dont lose sight of me! I love you endlessly!

***********************

Ο Γιάννης γεννήθηκε στις 06 Οκτωβρίου 1942 στην Στεττίν, και πέθανε στις 28 Φεβ 2013 σε ηλικία 70 ετών στο Βερολίνο.

Ο Γιάννης είναι το πιο ευγενικό ψυχή που μπορώ να σκεφτώ - ειλικρινής, αξιόπιστος, πιστός, τρυφερός, ανθρώπινος.
Τον έχω είναι γνωστό εδώ και 26 χρόνια. Μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους που περπάτησαν σε όρθια θέση στο δρόμο (ήταν ακόμα Ανατολική Γερμανία). Ήταν ένα χρήσιμο και ωραίο γείτονα. Πήρε τη φροντίδα των άρρωστων σύζυγό του για τα επόμενα χρόνια.
Ήταν ο μόνος γείτονας ο οποίος με βοήθησε το 1989, όταν μια γυναίκα που συνελήφθη από το σπίτι του για απόπειρα παράνομης μετανάστευσης. Είχα πάρει τα παιδιά της σε μένα.
Μετά πέθανε η σύζυγός του, ήρθαμε μαζί. Αυτό ήταν το 2002.
Εκείνη τη στιγμή μετακόμισε τσάντα και τις αποσκευές και το σκυλί στον κήπο. Από την πόλη ήταν ενοχλημένος. Δεδομένου ότι είμαστε ένα ζευγάρι. Ζήσαμε μαζί, αλλά ποτέ εντελώς. Αλλά μοιραστήκαμε τα πάντα. Πήγαμε μαζί καλά. Θα είναι πάντα η αδελφή ψυχή μου.

Ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος. Είμαι το ακριβώς αντίθετο. Αλλά έχουμε μαζί μας πρόσθεσε. Ήταν η πιο αρμονική σχέση που μπορώ να φανταστώ.
Η προσοχή στους εαυτούς μας είχαμε ξεχάσει, γιατί ήμασταν συνεχώς σε χρήση για άλλους ανθρώπους…
Τον Οκτώβριο 2012 Γιάννης προκάλεσε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Από τη στιγμή που έπρεπε να επικεντρωθούν εκ νέου τον εαυτό μας.
Αυτό προκαλείται από ένα οίδημα που προκαλείται από εγκεφαλικές μεταστάσεις ενός πολύ επιθετικό καρκίνο άγνωστης προέλευσης. Μας δόθηκε λίγα "δανείστηκε" μήνες.
Έχω φορτώσει τις τελευταίες φωτογραφίες σε συνεννόηση μαζί του. Θέλουμε να αφήσει τίποτα στα κρυφά. Οι άνθρωποι έχουν ωθήσει τον ετοιμοθάνατο και το θάνατο στη λήθη.
Ήταν ένας μαχητής μέχρι το τέλος. Εκείνος επέμενε στη ζωή και δεν ήθελε να πεθάνει. Είχαμε πολλά σχέδια.
Είχα δώσει ένα μικρό λιοντάρι παιχνίδι ως σύντροφος, τον Οκτώβριο. Τον διατηρείται σταθερά στο δεξί του χέρι μετά το θάνατό του. Και αυτό ήταν ίσως το πιο σημαντικό πράγμα - ήμουν πάντα μαζί του. Ο Γιάννης δεν ήταν ποτέ μόνος.
Τώρα, ένα τεράστιο κενό από τον τόπο όπου βρισκόταν μαζί μου. Οι γάτες αναζητούν τον επίσης. Ο λείπει παντού. Αυτός είναι αναντικατάστατη και αξέχαστες και ένα πολύ σημαντικό μέρος της ζωής μου.

Ευχαριστώ για όλα, Γιάννη μου! Ξέρω ότι θα ανταποκριθεί και πάλι. Μέχρι τότε, θα πρέπει να μπορείς να κρατήσει ένα μάτι για μένα! Σαγαπώ χωρίς τέλος!